Spóźniona jakby relacja

Miałam szczery zamiar napisać rodzaj sprawozdania ze spotkania klubu. Ale chyba dobrze, że wszystko się rozmyło w czasie. Obecni na spotkaniu mają własne wspomnienia, nieobecni niekoniecznie są zainteresowani długą historią.

Pogoda zdecydowała za nas i zostaliśmy w bibliotece.

W skrócie: grupa podzieliła się na dwa obozy. Jednym nic nie rekompensowało nadmiaru nieprzezroczystego języka i braku tradycyjnej fabuły. Drudzy dobrze się bawili śledząc gry językowe i problemy bohaterów.

JD Hancock (flickr.com) CC

"Ości" to książka, w której widać szwy. Język jest autora, nie sili się na tworzenie iluzji rzeczywistości. Bawi się językiem, skojarzeniami, bohaterami. Książka określona jako powieść z kluczem, bez tego klucza znakomicie się obejdzie. Wspólnie doszliśmy do wniosku, że świadomość rzeczywistych odpowiedników postaci nie ma żadnego znaczenia dla czytelnika. Karpowicz zbiera okruchy, z okruchów tworzy mozaikę, mozaika przedstawia obraz uderzająco podobny do rzeczywistości, ale inne kolory, proporcje, światło przyciągają uwagę do odgórnie wybranych szczegółów.

Słowa, relacje, komunikacja, przyjęte role – wszystko to realizuje się w języku. Język, jego rola w literaturze, różny obiór tych samych fraz, był jednym z bohaterów ożywionej dyskusji Klubowiczek.

Bohaterowie okazali się podobni do naszych znajomych, ich relacje też były zbieżne z realnymi doświadczeniami, ciekawe czy za parę lat część uroku tej powieści nie wyparuje. Wydaje się mocno osadzona w konkretnym czasie i miejscu, co jest zaletą teraz, ale nie wiadomo jak zniesie upływ czasu.

Na pewno warto sprawdzić czy książka wciągnie czy zirytuje swoja specyficzną narracją.

Ostatnio książki jakoś układają się nam w serie problemowe. Na następne spotkanie czytamy „Im szybciej idę, tym jestem mniejsza” i już pojawiają się głosy o zderzeniu sposobu opisu, języka z przedstawionym problemem. Zobaczymy do czego to prowadzi:)