Po spotkaniu

Oczywiście "Moja walka" czeka na swoją kolej. Będzie lekturą na październik (jeżeli nie będzie sprzeciwu większości). A we wrześniu poznamy historię "Stowarzyszenia Miłośników Literatury i Placka z Kartoflanych Obierek". Zapraszam po książki.

A teraz krótkie wyjaśnienie, dlaczego po "Im szybciej idę, tym jestem mniejsza" potrzebujemy zmiany klimatu.

 Ostatnia lektura bardzo podzieliła grupę, niektórzy nawet nie przyszli na spotkanie, chyba z niechęci do książki. 

Rzeczywiście daliśmy się zwieść okładce i notkom o książce. Zawartość różowej książeczki ze starszą panią w kolorowym sweterku na okładce naprawdę nas zaskoczyła. A od stuleci powtarzają: nie oceniaj książki po okładce. Ale cóż, wakacje, zupełnie nowa książka i poszliśmy na skróty, które wywiodły nas na manowce.

To ciekawa powieść, ale przejmująco smutna. Absolutnie nie urocza, ani rozweselająca, ani tragikomiczna. To opowieść o traumie, samotności i smutku.

Owszem bohaterka próbuje przedstawić się z gorzkim humorem, uwypuklić absurdy własnego życia, ale nie ma tu miejsca na śmiech. Wszyscy jesteśmy zabawni, tworzymy karkołomne konstrukcje własnej logiki, mamy dziwne skojarzenia, obawy, nawyki. Dlatego bohaterka w swojej ekstremalnej sytuacji i dziwaczności jest prawdziwa i bliska. Ale trudno dostrzegać komizm kiedy wszystko prowadzi do smutnego końca i każde zdarzenie ma podstawę z dramaty, niezgodności, opuszczenia i samotności. To nawet nie starość jest tu głównym problemem i źródłem cierpienia, ona tylko potęguje, skraca perspektywę, odbiera czas na zmianę.

Bohaterką jest kobieta (zapewne w wieku 60+, ale określenie podeszły wiek, to stanowczo przesada), Mathea Martinsen. Jej oczami oglądamy świat, nie dostaniemy żadnej obiektywnie przedstawionej historii, rytm wyznacza świadomość bohaterki. W jej opowieści wiele miejsca zajmuje mąż, człowiek, z którym związała wszystkie swoje uczucia i potrzeby. Stopniowo odkrywamy w jakiej jest sytuacji i dlaczego jej myśli wybierają takie a nie inne drogi.

To nie jest historia wydarzeń tylko przeżyć, subiektywnego odczuwania.

Jesteśmy zanurzeni w świecie jednej bohaterki. Widzimy jej smutek, strach, samotność.

Towarzyszymy jej przez kilka dni, a życie poznajemy z urywków wspomnień, obrazów. Wydaje się, że poznajemy tylko to co postanowiła pamiętać i widzieć w swej rozpaczy, podążamy tunelem rozczarowania i żalu.

Sposób prowadzenia narracji może czytelników wprowadzić w błąd. Mathea mówi o sobie nie dbając o chronologię, maskuje swoje prawdziwe emocje, próbuje się od nich odgradzać, można pomyśleć, że lekko traktuje pewne zdarzenia. Jednak to tylko sposób na ograniczenie bólu.

Poronienie, romans męża, śmierć psa dotykają ją bardzo głęboko i dlatego ślizga się po opisie tych zdarzeń. Ale taki mechanizm można rozpoznać, jeżeli już się z nim zetknęliśmy, dla części czytelników ten sposób opisu może być tylko nieco dziwnym zabiegiem literackim.

Ta króciutka powieść jest przenikliwym studium żałoby, żalu, pogrążenia się we własnym świecie.

I lepiej być przygotowanym na taką zawartość, a nie na historię ekscentrycznej staruszki walczącej o swoja przestrzeń w świecie.

PS

Uwagę o przenikliwości autorki opieram na wnikliwej analizie Małgorzaty:)